Heel EENVOUDIG
Ik heb een hekel aan moeilijke woorden en sofrologie is een héél moeilijk woord. Het goede nieuws is dat de praktijk heel makkelijk is, weinig tijd in beslag neemt en aanpasbaar is aan jouw leven. Er zit een mooie methode achter en als je die volgt, kom je al een heel eind op weg. Je neemt best een aanloop met de voorbereidende technieken. D.w.z. je overloopt de 5 systemen tot ze zich bewust ontspannen, je blaast de negatieve spanningen eruit en vervolgens adem je ritmisch in -en uit om je energie op peil te brengen. Dan begint er een meer intense fase met allerlei technieken die je heel geconcentreerd uitvoert. De kunst is om de hele oefening alert te blijven en alles bewust te ervaren. Na elke ‘beleving’ neem je voldoende tijd om ‘wat je voelt of denkt’ of beter ‘wat er komt’ rustig in jezelf op te slaan. Zo simpel is het, Dus ik zou zeggen: gewoon doen!
En daar zit vaak het probleem, Net zoals ik dagelijks aan mijn blog moet schrijven om de tekst te verfijnen tot iets wat de moeite waard is om te lezen, staan er obstakels in de weg. Soms is het de angst dat het niet goed genoeg zal zijn, Herken je dit? Altijd de lat te hoog leggen om er dan helemaal niet aan te beginnen? Of mijn uitstelgedrag maakt dat ik het niet doe. Het gaat niet vanzelf omdat ik er nog maar net mee begonnen ben. Geen tijd, geen goesting. Straks als ik thuiskom zal ik het doen. Alle goede voornemens ten spijt is er maar één oplossing. DOEN . Hier zit ik dus weer om 7 uur ’s ochtends. Ik heb mezelf gedwongen om meteen als er wat woorden komen, ze op te schrijven en daar tevreden over te zijn. Zelfs al is het slechts 5 minuten, dan nóg zeg ik tegen mezelf; ‘Dat heb je goed gedaan’. Of 20 minuten en het stukje begint er al wat beter uit te zien. Joepie. Het is me gelukt.
Jezelf aanvaarden.
Telkens ik iets positiefs heb gedaan, herhaal ik deze woorden GOED ZO! Elke keer opnieuw en opnieuw tot het blijft hangen. Hoe meer ik schrijf, hoe makkelijker het wordt en hoe plezanter ik het vind. Net zoals met mijn sofro-training. Hoe consequenter ik oefen en hoe langer ik erover doe, hoe interessanter het wordt. Ook al is het soms confronterend, ik aanvaard het zoals het uit mezelf naar boven komt. Ik zie het als kennis die in nevel was gehuld en die nu helder wordt. Zo boeiend allemaal… Ik kan alvast niet meer zonder. Hopelijk lieve lezer, kan ik jou hiermee stimuleren om elke dag je sofro te doen tot je er na een tijd helemaal blij van wordt. Succes en tot een volgende blog. 7/11 P.C.