Naar buiten.
Ik ben al een tijdje op zoek naar activiteiten en personen die bij me passen. In Plato’s grot sta ik aan de uitgang reikhalzend naar buiten te kijken waar de zon volop schijnt. Het is erg verleidelijk om er zomaar in te stappen maar uit ervaring weet ik dat teveel zon me snel moe maakt. Ik wil niet verbranden en zal me eerst goed insmeren met een hoge beschermingsfactor. Aan de slag dus met technieken om me te wapenen tegen het gevaar dat het me teveel wordt.
Er naartoe.
Ik heb gekozen voor een groep ‘samen lezen’ waar door een leesbegeleider enkele teksten worden voorgelezen en waarna iedereen zijn/haar mening mag geven. Zo tracht men interessante gesprekken op gang te brengen en mensen te verbinden. Ik ken er nog niemand en moet 2 trams nemen om er te geraken. Zal ik achteraf niet te moe zijn, hoe zullen de mensen op mij reageren en hoe kan ik mezelf blijven in groep? Allemaal obstakels in mijn hoofd. Dus begin ik te oefenen. Na het kort overlopen van de basistechnieken ga ik vooraan op mijn stoel zitten. Ik roep een scenario op over die dag. Ik stel me voor dat ik in de namiddag thuiskom en dat alles goed is gegaan. Als dit beeld opkomt, krijg ik een gevoel van fierheid over mezelf en dat wil ik goed vasthouden. Ik projecteer mezelf nu op een groot scherm terwijl ik naar de beelden kijk van de activiteit zelf en hoe die is verlopen. De ontmoeting met de deelnemers, de gesprekken die me boeiden, hoe ik mezelf ben gebleven. Zelfs als ik moeilijk uit mijn woorden kwam, heb ik doorgebeten om er iets persoonlijks over te zeggen. Ik bekijk de verplaatsing, het traject met de tram dat vlot is verlopen. Ik schuif naar achteren, en sla de beelden op vooraleer ze vervagen en dan verdwijnen maar het gevoel van geluk en van overwinning blijft hangen. Ik heb het gedaan! Ik activeer dat blije gevoel terwijl ik rustig in en uitadem om het in mij op te nemen. Dan ontspan ik, wacht af om alles heel bewust te beleven en geniet nog na van het moment. Dit heb ik dagelijks 2x herhaald, eenmaal achteruit zoals ik het beschreef en eenmaal vanaf het moment dat ik thuis buiten stap. Zo ben ik tot 3x toe naar de stad geweest om deel te nemen, telkens met het positieve scenario voor ogen. Toch heb ik beslist om dichter bij huis een andere groep te zoeken omdat er teveel deelnemers zijn en er slechts enkele personen aan bod komen. Ik stop er teveel energie in, terwijl ik er te weinig ontvang, dus moet ik die knoop doorhakken.
Ook mijn angsten krijg ik met deze techniek onder controle. Ik moest regelmatig voor een kleine ingreep naar de tandarts en heb de oefening keer op keer toegepast. Alles is vlot verlopen en mijn gebit is weer in goede vorm. Zelfs bij de opvolgster van mijn ‘oude’ tandarts kon ik mijn vragen stellen en kreeg ik de juiste informatie waardoor mijn vertrouwen in mezelf en in mensen groeit. Ik ben op de goede weg. Het is fijn om dit 2 jaar na mijn crash te kunnen zeggen. Dit was mijn laatste blog. Ik hoop dat jullie er wat aan hebben gehad 8/3 P.C.